Έχεις σβήσει όλα τα φώτα του σπιτιού, αφήνεις πια μόνο του Δέντρου, είναι η ώρα που έχουν κοιμηθεί επιτέλους όλοι -αν δεν ζεις μόνη σου- και χύνεσαι στον καναπέ μη έχοντας κουράγιο να κάνεις οτιδήποτε άλλο.
Και είναι απίστευτο πώς γίνεται να αντέχεις να είσαι όλη μέρα στο πόδι, να σηκώνεσαι πρώτη από το κρεβάτι, να ξυπνάς με πολλή δυσκολία τα παιδιά, να τα ετοιμάζεις, να τα πηγαίνεις στο σχολείο (όλα αυτά δεν είναι απλά πράγματα για τις γυναίκες που έχουν παιδιά και μάλιστα ζωηρά ή δύσκολα στο πρωινό ξύπνημα), να πηγαίνεις εσύ η ίδια στη δουλειά, να επιστρέφετε όλοι στο σπίτι το μεσημέρι -στην καλύτερη περίπτωση- να ξεντύνεις τα παιδιά, το οποίο είναι εξίσου δύσκολο αν τα παιδιά είναι άτακτα και κουρασμένα, το τελευταίο είναι σίγουρο ύστερα από τόσες ώρες στο σχολείο, και στο τέλος της ημέρας να μην έχεις το κουράγιο να μεταφέρεις το σώμα σου από τον καναπέ στο κρεβάτι.
Πού έμεινα; Στο μεσημέρι. Από το μεσημέρι και μετά αρχίζει το διάβασμα των παιδιών, οι δραστηριότητες, το πηγαινέλα στα φροντιστήρια αγγλικών, στο ποδόσφαιρο, μπαλέτο κτλ.
Αφού διαβάσεις τα παιδιά, έχεις φωνάξει 100 φορές ΦΥΓΕΤΕ απ το Δέντρο, έχεις γίνει διαιτητής για να μη πλακωθούν μεταξύ τους τα βρωμόπαιδα, έρχεται η ώρα που ξανατρώνε, εννοείται το τραπέζι δεν το μαζεύεις ποτέ, γιατί ανά πάσα στιγμή ακούς: Πείνασα… Τι πείνασες, βρε σκασμένο; Τώρα δεν έφαγες; Τρώνε τελικά, με τα χίλια ζόρια ρημαδοκοιμούνται, αφού πρώτα δουν καμιά χαζοσειρά στο Νικελόντεον και ξαναγυρνάμε στο σημείο από το οποίο ξεκινήσαμε…
Εσύ, διαλυμένη στον καναπέ. Έχω παραλείψει πολλά στάδια, π.χ. δεν ξέρουμε τι γίνεται στη διάρκεια της νύχτας, μάλλον ξέρουμε, απλώς ελπίζουμε πως δεν ξυπνάνε όλα τα παιδιά στον ύπνο τους και κάποιοι γονείς κοιμούνται ήσυχοι. Επίσης, όση βοήθεια κι αν έχει μια μαμά από τον μπαμπά, πιστεύω πως όσα ανέφερα γίνονται κυρίως από τις μαμάδες (δεν ξέρω όμως, εδώ είμαστε για να το συζητήσουμε).
Ο ρόλος του μπαμπά δεν υποβαθμίζεται ποτέ, το αντίθετο, υπάρχουν περιπτώσεις που οι μπαμπάδες είναι εξίσου ενεργοί με τις μαμάδες (θα γράψουμε άλλο κείμενο γι αυτούς).
Και εκεί λοιπόν που κάθεσαι στον καναπέ με τις πιτζαμούλες σου, το πιασμένο-χάλι μαύρο-μαλλί σου, παίρνεις λίγο κινητό να χαζέψεις, μπαίνεις ίνστα, βλέπεις κούκλες διάσημες μαμάδες, κοιτάζεις τον εαυτό σου, απελπίζεσαι, αφήνεις το κινητό, πας κρεβάτι, βάζεις ξυπνητήρι, ωτοασπίδες για να μην ακούς τον άλλον που ροχαλίζει, βρίζεις την τύχη σου τη μαύρη, αποκοιμιέσαι, ξημέρωσε, έχει ο Θεός…
Ανθή Πάνου