Σκόρπιες σκέψεις Σκόρπιες σκέψεις έχω. Σκόρπιες σκέψεις έχουμε όλοι. Δεν αναγνώρισα κανέναν στα κείμενά τους για σένα. Θα τους αναγνώριζα παντού. Όταν έγραψαν για εσένα όχι. Αν δεν υπέγραφαν η Λίλα, ο Κώστας, η Ξένια, θα ορκιζόμουν ότι γράφει κάποιος άλλος.
Ίσως το ίδιο να πούνε κι αυτοί. Δεν ξέρω.
Τι να γράψω για σένα; Που δεν πρόλαβα να σε γνωρίσω; Που το πέρασμά σου από τη ζωή μου ήταν τόσο γρήγορο, μα καθόλου τυχαίο; Ήσουν το είδωλό μου. Πόσα ξέχασες να μου μάθεις; Πόσα μου στέρησες με το φευγιό σου;
Μου έταξες ένα μεσημέρι στο Remezzo. Εσύ να με κοιτάς με εκείνο το χαμόγελο που με κολλούσε στον τοίχο. Ήξερες ότι τα περισσότερα από αυτά που λέω δεν τα πιστεύω, κι όμως με άφηνες να το παραδεχτώ μόνη μου. Μου έταξες βόλτες στη βραδινή Αθήνα που τόσο αγαπούσες. Ήθελα να μου γελάς και να μου μιλάς.
Να καθίσουμε στην Πλάκα με μια μπύρα στα χέρια σε ένα παγκάκι και να κρέμομαι από τα χείλη σου. Μου έταξες να γράψεις για μένα.
Τα θέλω όλα, ρε κωλόπαιδο! Και τώρα τα θέλω διπλά. Κι ας ξέρω ότι δεν θα τα πάρω ποτέ.
Ετσι, για να αγχώνεσαι ότι μου τα χρωστάς στον υπερθετικό βαθμό. Για να σε τιμωρήσω που έφυγες τόσο ξαφνικά και με άφησες με την απορία. Τι θα γινόταν αν…
Ίούλιος… Με πήρε η αδερφή μου…
- Ρε συ, πέθανε ο Αντώναρος.
- Το ξέρω.
- Στεναχωρήθηκες;
- Ναι.
- Νονάκι, κλαις;
- Όχι, κλείσε.
Ψέματα είπα. Εκλαιγα μόνη με φτηνό κρασί και τσιγάρα, μιλώντας στην οθόνη του
υπολογιστή. Σε είχα τόση ανάγκη. Λίγα πρόλαβες να μου πεις. Τα κρατάω φυλαχτό,
Μανούλη μου. Μου είχες πει κάποτε ότι περιγράφω ωραία τον πόνο. Νομίζω ότι αυτή τη φορά δεν τα κατάφερα. Βιάζομαι να γράψω για να ηρεμήσω. Σκατά!
Ή Λίλα μου το είπε brainstorming και της είπα ότι εγώ δεν λειτουργώ έτσι. Μια χαρά
λειτούργησα τελικά. Σφίγγεται η καρδιά μου, αλλά θα συνεχίσω. Εσύ μου ενέπνευσες την αγάπη για το γράψιμο κι ας μην το ήξερες τότε. Πάντα ήθελα να σε πλησιάσω σου είπα και μου απάντησες γιατί δεν έλεγες τίποτα. Ελεγα , αλλά δεν άκουγες, σου είπα εγώ και το παραδέχτηκες με μια ειλικρίνεια που δεν μπορούσα να σου κακιώσω.
Αλλωστε, να σε γνωρίσω ήταν ένα από τα όνειρά μου. Και πραγματοποιήθηκε. Για λίγο. Δεν πειράζει. Ή μάλλον όχι. Πειράζει και πολύ μάλιστα. Θέλω να μου στείλεις. Που χάθηκες; Κι εγώ να σου πω, μα δεν χάθηκα. Εεεε, πώς δεν χάθηκες; Χάθηκες. Θέλω να με πεις πάλι καμαρωτή σου και μωρό σου και να επιμένεις να πάω για τσιγάρα χωρίς σουτιέν κι εγώ να το κάνω μαγεμένη. Γιατί για να το λέει ο Μάνος έτσι θα είναι. Θέλω να μιλάμε on camera και να έχω τρακ. Θέλω να σου στέλνω βιντεάκια και να με μαλώνεις που δεν έχω κάμερα στον υπολογιστή. Θέλω να μου λες ιστορίες για την Αθηνά και τον Αρχέλαο.
Θέλω, θέλω, θέλω. Σκατά! Θέλω αυτά που μου έταξες, ρε καθοίκι. Θέλω αυτά που μου
στέρησες τόσο ξαφνικά. Μην ακούς τι λέω. Το μόνο που θα ήθελα είναι να ήσουν εδώ,
Μανούλη μου, τώρα που σε χρειάζομαι. Να πάμε στην Τούμπα και να καμαρώνω δίπλα σου.
Εύχομαι κάποια στιγμή να συναντηθώ σε ένα τσιπουράδικο στη Στοά Καπάνι με την Ξένια, τον Κώστα, τη Λίλα, την Ανθή. Να πίνουμε, να χορεύουμε, να γελάμε, να κλαίμε κι εσύ να τα κάνεις όλα αυτά μαζί μας από εκεί ψηλά. Να μας καμαρώνεις! Αλλά μαλακίες λέω.
Θέλω απλά να μου μιλήσουν για σένα. Να μάθω όσα δεν πρόλαβες να μου πεις. Αρκετά είπα. Αρκετά σε έβρισα. Αντε, έλα στο chat τώρα κι άσε τις παπαριές…
Σε περιμένω, ε; Καμαρωτή, με το κεφάλι ψηλά. Όπως με ήθελες…
