Σ' αγαπώ, ε...
Αθήνα Σάββατο 24.11.18
Θα περίμενα να σε δω, να πάμε για φαγητό, για ποτό, να πούμε τα νέα μας, να μου πεις “είδες που τα κατάφερες, μόνο γκρίνια και άγχος είσαι”.
Θα περίμενα να σε ακούσω στο ραδιόφωνο. Μου χρωστάς μια εκπομπή, το ξέχασες;
Ένα ευχαριστώ σ' το χρωστάω, μάλλον πάντα θα στο χρωστάω και όσες φορές και αν σ' το είπα πάντα θα νιώθω ότι θέλω να σ' το ξαναπώ.
Μοναδικό το ταλέντο σου να ακούς τους ανθρώπους, να τους συμβουλεύεις, να μην τους χαϊδεύεις τα αυτιά με έναν τρόπο που κάνεις δεν μπορούσε να σου κακιώσει, γιατί ήξερε πόση αγάπη έχεις μέσα σου. Μοναδικό το ταλέντο σου να παροτρύνεις τους ανθρώπους να κάνουν με επιτυχία στο τέλος αυτό που αγαπούν, αυτό που θέλουν αυτό στο οποίο είναι καλοί.
"Γράφε ελεύθερα, γράφε για όσα νιώθεις, γράψε μια ιστορία για κάτι που έζησες", μου έλεγες πάντα.
Και πόσο καλός ήσουν στις ιστορίες.
Και δε μου λες, τι να γράψω τώρα που αρνούμαι να το δεχτώ; Δεν έφυγες ποτέ. Η φυσική σου παρουσία έφυγε, εσύ ζεις μέσα μας, ζεις στη σκέψη μας και ξέρω, είμαι σίγουρη πως είσαι εκεί πάνω και χαμογελάς, είσαι πιο ήρεμος πια και μας καμαρώνεις όλους και χαίρεσαι μαζί μας.
Χαίρεσαι για τους ανθρώπους που έφερες κοντά, που έγιναν δίπλα σου μια γροθιά, που έγιναν μεταξύ τους φίλοι. Γιατί αν ένα πράγμα κρατώ από σένα, είναι πως όταν αγαπάμε κάποιον τον καμαρώνουμε.
Όμως πόσο μου λείπει να μοιραζόμαστε μουσικές, σκέψεις και ιδέες. Πόσο μου λείπει να σε παίρνω σκατά και να με κράζεις, να μου υπενθυμίζεις αυτά που ουσιαστικά έχουν αξία στη ζωή. Να πατάς τα κουμπιά μου και να με επαναφέρεις σε τάξη.
Το έμαθα στη Σαντορίνη, σε μια φάση που πολύ συχνά ερχόντουσαν στο μυαλό μου τα λόγια σου. Τα κρατάω σαν φυλαχτό και χαίρομαι που καταφέρνω να τα κάνω πράξη και μου βγαίνει και, Θεέ μου, πόσο δίκιο είχες...
“Ρε αγαπινέλο μου, πώς γίνεται πάντα να με παίρνεις όταν είμαι στην πόρτα; Είσαι καλά; Θα σε πάρω μετά, σ' αγαπώ, ε; Γεια...". Πέρναγες από το messenger απλά για να μου πεις ένα "σ' αγαπώ" και να φύγεις. Το 'ξερα πάντα ότι είσαι δίπλα μου, ήξερες πάντα ότι είμαι δίπλα σου ακόμα κι αν δεν βρισκόμασταν συχνά. Ήμουν το τρελοκομείο κ ήσουν ο Μανούλης μου. Ο Μανούλης μας.
Δεν θα επιτρέψω ποτέ σε κανέναν να το αμφισβητήσει αυτό.
Κάνεις μας δεν έβγαλε κανένα μέτρο να μετρήσει πόσο καλά σε ξέρει ή πόσα έζησε μαζί σου. Για τον καθένα μας είσαι μοναδικός. Μακάρι να μπορούσα να βάλω σε μια τάξη αυτό το κείμενο. Δεν μπορώ όμως... Δε θέλω κιόλας…
Κερδίσαμε ή χάσαμε (ξέρεις εσύ για τι μιλώ), καμία σημασία δεν έχει πια. Γιατί πάντα θα έχεις όλους εμάς που σ' αγαπάμε να σε κρατάμε “ζωντανό” και εκείνη την υπόσχεση που σου είχα δώσει δεν την ξεχνώ, να το ξέρεις!!!
“Ο σεβντάς μια φυλακή” κι εσύ δραπέτευσες “στης ψυχής τις εκδρομές”
Σ' αγαπώ, ε…
Το τρελοκομείο σου
https://www.youtube.com/watch?v=nBxPBVoEXEc
Comments