Ο Μάνος μας...
Είμαι κι εγώ ένας από τους ανθρώπους που είχαν την τύχη να γνωρίσουν τον Μάνο λίγο καλύτερα, σε σχέση με κάποιους άλλους...
Δεν είχαμε ποτέ βρεθεί από κοντά, μόνο διαδικτυακά τα λέγαμε, όμως αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι γίναμε φίλοι και ήμασταν πολύ χαρούμενοι και οι δύο γι' αυτό... Κάτι που συχνά στις συνομιλίες μας το εκφράζαμε μεταξύ μας σαν τα μικρά παιδάκια...
Άρχισα να ακολουθώ τον Μάνο όταν έπεσε στο μάτι μου ένα κείμενό του, από το site που είχε μαζί με την πρώην γυναίκα του...
Μου άρεσε ο τρόπος του, η γραφή του και σύντομα τον έκανα φίλο μου στο fb... Από κει και μετά για μήνες τον διάβαζα, έβλεπα κάποια σημεία του εαυτού του στα γραφόμενά του που επιμελώς ήθελε να κρύψει , αλλά ποτέ, μα ποτέ δεν σχολίαζα...
Ενιωθα μικρή εγώ, να σχολιάσω σε κάποιον που θεωρούσα πολύ μεγάλο (και φυσικά δεν εννοώ τις ηλικίες)...
Όταν όμως χώρισε και άρχισε να βγάζει μέσα στα ποστ του όλον εκείνον τον πόνο που είχε, δεν άντεξα... Εξέφρασα την άποψή μου προς το μέρος του, όχι επειδή ντε και καλά ήθελα να γίνω αρεστή στα μάτια του, αλλά επειδή πραγματικά παρακολουθώντας την εξέλιξη της ιστορίας του κατάλαβα πόσο πληγωμένος ήταν...
Αυτό ήταν... Ο Μάνος, ο γλυκός, ευγενικός και αξιοπρεπής Μάνος, μου έστειλε ένα απλό ευχαριστώ... τόσο όμορφο και λιτό. Μα και τόσο περιεκτικό σε συναισθήματα... Κι έτσι αρχίσαμε να τα λέμε... στην αρχή χαλαρά, μετά συχνότερα... κι ύστερα από καιρό, σε κάθε περίπτωση που προέκυπτε κάτι σε εκείνον, αλλά και σε μένα...
Με μια άνεση και μια αμεσότητα ανθρώπων που γνωρίζονται χρόνια... γιατί έτσι σε έκανε ο Μάνος να νιώθεις... γιατί αυτό σου έβγαζε.
Του ζήτησα πολλές φορές τη γνώμη του... κι εκείνος όμως δεν ήταν λίγες οι στιγμές που μου έγραψε "Βασούλα, δες αυτό και πες μου, βασίζομαι πολύ στην εξυπνάδα σου"... και με έκανε να αισθάνομαι τόσο σημαντική και ξεχωριστή... Μα να σε λέει ο Μάνος ο Αντώναρος τέτοια κουβέντα; Να σε κάνει φίλο του ένας τέτοιος χαρισματικός άνθρωπος;
Όταν αρρώστησε του έστειλα πολλά μηνύματα, μου απαντούσε σχεδόν μονολεκτικά... δεν ήθελα και να τον ζαλίζω... καταλάβαινα ότι είναι παραπάνω από το νορμάλ άρρωστος....
Την μέρα που χτύπησε το τηλέφωνό μου και μου είπαν ότι είναι πολύ βαριά στο νοσοκομείο στην αρχή δεν το πίστευα... έλεγα αποκλείεται, δεν μπορεί... μέρες ολόκληρες περιμένοντας νέα του από στενότερους φίλους του έμπαινα και ξανάμπαινα στο προφίλ του μπας και δω κάτι γραμμένο από εκείνον, μπας και τελικά δεν ήταν αλήθεια όλο αυτό που συνέβαινε.... το messenger βουβό από μήνυμά του.... μόνο εγώ του έγραφα "Μάνο μου, θα τα καταφέρεις, το ξέρω, βάστα για τα παιδάκια σου που σε χρειάζονται ακόμα", χωρίς να παίρνω απάντηση...
Ο Μάνος μας έφυγε... τολμώ να πω "μας", γιατί άνθρωποι σαν εκείνον είναι φίλοι με όλο τον κόσμο και γίνονται δικοί μας άνθρωποι χωρίς κανέναν κόπο ή κόλπο... έτσι απλά...
Μου λείπουν οι κουβέντες μας, οι συμβουλές του οι απίστευτες... τα μαλώματά του... οι παρατηρήσεις του...
Και να σκεφτείτε πως δεν τον συνάντησα ποτέ από κοντά.... ένα ουζάκι λέγαμε να πιούμε το καλοκαίρι που θα ανέβαινε Θεσσαλονίκη, να βρεθούμε επιτέλους από κοντά, αλλά δεν προλάβαμε...
Αχ, βρε Μάνο... βιάστηκες γαμώτο... αλλά και που έφυγες, απ' τις καρδιές όσων σε αγαπήσαμε δεν θα λείψεις ποτέ!