Φιλία χωρίς αποδείξεις
Μα, ούτε μια φωτογραφία μαζί; Τι κάναμε είκοσι δύο χρόνια; Να που ήρθε μια στιγμή που τη χρειάζομαι! Ούτε μία; Σε όλες πίσω από την κάμερα;
Είκοσι δύο χρόνια. Πίσω από την κάμερα, αλλά δίπλα μου. ‘Αλλοτε πιο μακριά, άλλοτε κοντά. Με πολλά γέλια, ζαλισμένα ξενύχτια, απίθανες ιστορίες και φοβερές αντιπαραθέσεις. Μανουλίνι μου, δεν κατάφερες να με μάθεις να παίρνω τη ζωή στην πλάκα. Κι εγώ δεν σ’ έμαθα να προσέχεις τον εαυτό σου. Και νιώθω τύψεις γι’ αυτό. Αν είχα επιμείνει, ίσως είχες γλυτώσει από πολλούς καημούς. Αν είχα επιμείνει, ίσως ήσουν τώρα εδώ.
Δηλαδή, για μένα είσαι! Τι να πω τώρα.. Ότι σε φέρνω τα βράδια στα όνειρά μου; Ότι ακόμη συζητάμε τα πάντα; Ότι σε παίρνω τηλέφωνο για να πονέσω απ’ τη φραγή; Ξέρω τι θα πεις: «Τζε-λά-κι;;! (τραγουδιστά). Τα χάνεις, Τζελάκι!». Άσε με, βρε! Τίποτα δεν χάνω! Ακριβώς αυτό. Αρνούμαι να σε χάσω!
Ξέρεις τι θέλω; Να εμφανιστείς από το πουθενά. Να σκάσεις στα γέλια και να μας πεις «Μαλάκες, σας την έφερα!». Να σταματήσουμε επιτέλους τους επικήδειους. Ν’ αναπνεύσουμε όλοι ξανά, γιατί τέσσερις μήνες τώρα, κρατάμε την ανάσα μας. Να συνεχίσουμε ν’ αγαπιόμαστε και να τσακωνόμαστε.
Μανουλίνι, έχει αφόρητη ησυχία από τότε που έφυγες. Κι όσο κι αν προσπαθούμε εμείς οι φίλοι σου, η βαβούρα μας καμία σχέση δεν έχει με τη δικιά σου. Θέλω τις εξυπνάδες σου, που κάποτε με νευρίαζαν.
Σ’ αγαπάω, βρε Μάνο. Πολύ τελικά..
Aggeliki Papachristou...
ή καλύτερα
Το Τζελάκι
Comments