Ζήτω το Έθνος!
Από τον αδερφό μου έμαθα για σένα. Διάβαζε φανατικά τα άρθρα σου. Μια μέρα μου είπε : «Είναι δημοσιογράφος, Παναθηναϊκός, αλλά γουστάρει πολύ το λαό του ΠΑΟΚ, κάνε τον φίλο στο φέις, θα σ’ αρέσει».
Έτσι γίναμε διαδικτυακοί φίλοι. Like σε φωτογραφίες, σε αστεία post, σχόλιο στο σχόλιο και χαζολόγημα στο messenger. Τόσο απλά αλλά και τόσο μαγικά, άλλωστε τι μπαμπάς-μάγος θα ήσουν χωρίς μαγικά;
Ιούλιος, βραδάκι, σαν από ένστικτο με ρώτησες αν είμαι καλά, λες και ήξερες ότι κάτι πήγαινε λάθος.
- Ναι, ρε, όλα οκ...
- Σίγουρα ?
- Ναι λέμε.
- Πες κάτι!
Ήταν ο τρόπος σου! Ήθελες να σιγουρευτείς πως αν και δεν είμαι καλά, μια άκρη θα την έβρισκα, ότι θα τα έφτιαχνα όλα και πως κατά τ’ άλλα την παλεύω και έτσι σου απάντησα:
ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ!
Αυτή ήταν η σφραγίδα! Εγώ κι εσύ γίναμε φίλοι! Πολύ φίλοι! Είχαμε πια τον κωδικό μας. Δεν είναι ότι με καταλάβαινες και ότι σε καταλάβαινα, είναι ότι μου ανοίξεις το σπίτι σου,την καρδιά σου, με έβαλες μέσα στη ζωή σου, σε όλα μου τα δύσκολα ήσουν εκεί, σε όλα σου τα δύσκολα ήμουν και εγώ εκεί.
Ιούλιος, μεσημεράκι, εγώ κι εσύ να πίνουμε καφέ και να σερνόμαστε στο διαμέρισμά σου, από το γραφείο σου στο μπαλκόνι, από το μπαλκόνι στο σαλόνι. Όλα χάλια μας πήγαιναν. Θέλαμε να ξεχαστούμε και έτσι συζητούσαμε για κάτι που σου άρεσε πολύ, τη γυναικεία ψυχολογία.
Ελεγες, όπως πάντα με απόλυτη σιγουριά, ότι δεν υπάρχει καμία γυναίκα στον κόσμο που να ξέρει τόσο καλά τις γυναίκες όσο εγώ. Και τότε ξαφνικά μου ήρθε μια ιδέα και συμφώνησες αμέσως να παρατήσουμε αυτή τη μούχλα και να δημιουργήσουμε! Την ιδέα την είχα μέσα στο κεφάλι μου, το θέμα, το story, τη σκηνοθεσία, εσύ εκεί δίπλα μου, η κάμερα, τα πάντα ήταν σε ετοιμότητα!
Φτιάξαμε το βιντεάκι με τίτλο "άντε γ@μήσου μ@λ@κ@"! Σου φώναζα να είσαι όσο πιο σπαστικός γίνεται, να με εκνευρίσεις για να μπορέσει να βγει σωστά και δεν μπορούσαμε να το γυρίσουμε γιατί γελούσαμε συνέχεια, όμως το καταφέραμε και τότε ήταν που μια αχτίδα φωτός έλουσε το διαμέρισμά σου ή μπορεί και να μην έγινε αυτό και να ήταν ο ενθουσιασμός μας!!!
Πάει η μαυρίλα, θα έρθουν καλύτερα πράγματα τώρα και όσο κάναμε το μοντάζ γελούσαμε, κάναμε όνειρα και επέμενες ότι πρέπει να κάνουμε και το νούμερο δύο, ήσουν πολύ σίγουρος και το πίστευες και εγώ δεν σε είχα δει ποτέ τόσο ενθουσιασμένο και πετούσα απ’ τη χαρά μου και εγώ και χαιρόμασταν τόσο, λες και ήμασταν ναυαγοί και πετούσε αεροπλάνο πάνω από τα κεφάλια μας.
Τύπου «μας βρήκανε» και έτσι.
Το δεύτερο βίντεο όμως αργούσε. Θες που έφυγα εγώ από Αθήνα, θες που ήρθα για βόλτα αλλά με τραβολόγαγες να ‘ρθω στην εκπομπή σου, θες το ένα, θες το άλλο, ο καιρός περνούσε και τελικά υποσχεθήκαμε και δεσμευθήκαμε ότι θα γίνει τον Αύγουστο. Τα ψέματα τελείωσαν, θα ερχόμουν μόνο και μόνο γι' αυτό!
Ιούλιος, ξημερώματα, πετάχτηκα στον ύπνο μου... Μη φύγεις, Μάνο! Κρατήσου λίγο ακόμα! Μη βγάζεις τη γλώσσα στη ζωή! Εσύ το έλεγες αυτό. Μη φεύγεις, Μάνο! Έχεις να χορέψεις και εκείνο το τανγκό με την Αθηνά... Το έκανες πάλι το μαγικό σου μπαμπά-μάγε.
Για μένα μην ανησυχείς, αφού ξέρεις, την άκρη θα τη βρω. Καλά είμαι.
ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ...
Ελισάβετ Καζοπούλου (fb Lizbeth Eadie)