Μπαμπάς-μάγος
"Ακου αυτό!". Σου στέλνω λινκ από youtube. Ενα τραγούδι που είχε γράψει ο Σεβίλογλου και τραγουδούσε με τον Καρρά. Πονώ, μα δεν ακούγομαι.
Διαβάστηκε. Περίμενα να το ακούσεις. Γι' αυτό σε γούσταρα από την αρχή. Γιατί ήσουν ανοιχτός στα πάντα. Χωρίς κομπλεξιλίκια και φανατισμούς σε ψευτοκατηγορίες.
Μου κάνεις κλήση. Το τραγούδι ακουγόταν από μεσα.
"Με γάμησες πρωί πρωί"
Το και το. Σ' τα λέω όλα τα τελευταία χαρτί και καλαμάρι.
"Τώρα μπήκα στα παπούτσια σου και σε καταλαβαίνω απόλυτα".
"Μακάρι να μη με καταλάβαινες! Πονάς, ε; Σε αγαπάω, ρε Λιλάκο μου! Είμαι εδώ, ρε! Μαζί! Μη γονατίσεις!".
Είπαμε πολλά εκείνο το κυριακάτικο πρωί. Δώσαμε ραντεβού για τον Αύγουστο.
"Θα έρθεις; Θέλω να έρθεις!". Και λίγες μέρες μετά το τηλεφώνημα από την Αρτεμη. Συγκρατημένη. Εγώ μακριά. Πόσο δύσκολο είναι να είσαι μακριά κάτι τέτοιες ώρες. Και μετά... Μα μου το είπε η Μπέσυ. Σου το ψιθύρισε το "σ' αγαπώ" μου στο αυτί πριν φύγεις. Πόσο πλούσια με άφησες φεύγοντας. Με έναν τρόπο μαγικό, σαν αυθεντικός μπαμπάς-μάγος!!! Μου έδωσες όνομα. Κληρονομιά. Η Λίλα αλλού. Και ένα κόκκινο μπαλόνι να ταξιδεύει ψηλά. Μου έδωσες φτερά! Ή μάλλον περιποιήθηκες με τόση στοργή τα πληγωμένα μου φτερά και με μια κίνηση όλο φροντίδα και ένα τίναγμα των χεριών με άφησες να πετάξω. Μου γνώρισες την Μπέσυ. Στην πιο δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Να με νιώσει. Να με σώσει. Να μου δείξει την έξοδο κινδύνου που δεν έβρισκα τόσα χρόνια. Με έβαλες στον κόσμο της Αρτεμης. Που από την πρώτη ματιά εκείνο το μεσημέρι στην παγωμένη Στοκχόλμη με κατάλαβε, με ένιωσε : "Και η χαρά πού είναι, Λίλα;". Μια φράση της ήταν αρκετή. Μου χάρισες την πιο όμορφη ψυχή να με συντροφεύει στη θέση σου. Την Ελισάβετ. Το Λιζάκι μας. Να με στηρίζει όπως εσύ. Να με αγαπάει όπως εσύ. Να με φροντίζει όπως εσύ. Να μου μιλάει βράδια αξημέρωτα όπως εσύ. Να λέμε το όνομά σου συγχρονισμένα όταν σε θυμόμαστε στη συζήτηση. Και σε θυμόμαστε συχνά. Καθημερινά. Με έφερες κοντά με τον Βασίλη. Που από την πρώτη στιγμή ήταν σαν να γνωριζόμασταν χρόνια. Τον πιο δοτικό και τρυφερό άνθρωπο που γνώρισα ποτέ μου. Την Νόνα! Τι κομμάτι σπάνιο, ρε συ! Την Ξένια. Την Ανθή. Τον Σταύρο. Πώς κατάφερες να ενώσεις τόσους πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους μεταξύ τους και να τους κάνεις να αγαπηθούν αναμετάξυ τους; Το πιο όμορφο απ' όλα σου τα ταλέντα. Μας λείπεις. Πολύ.
Μα είμαστε όλοι εδώ. Μια γροθιά. Είμαστε το ihappy.
Και εσύ σίγουρα χαμογελάς !
Τα κατάφερες μπαμπά-μάγε!!!
