Γράφω για τον Μάνο
Καλοκαιρι πολλα χρονια πριν...
2000κατι... ζεστη, επιτελους διακοπες, ξαπλωμενη απολαμβανοντας τον ηλιο, καφεδακι κ ωρα για αναγνωση της εφημεριδας μου. Ενας τσιφτης μαγκακος μου κλεινει το ματι να διαβασω το αρθρο του. Αυτο ηταν. Καθε μερα περναγαμε μαζι τις διακοπες μου. Δεν τον ηξερα , δεν με ηξερε, αλλα γινομαι ακολουθη του...
Μανος Αντωναρος το ονομα του. Καθε μερα τον συναντω μεσα απο τα αρθρα του, γελαω στεναχωριεμαι, θυμωνω, προβληματιζομαι, πλεον τον γνωριζω , δεν με γνωριζει.
Περνανε τα χρονια, καποτε η εφηεμριδα κλεινει, εγω τον ακολουθω οπου γραφει κ ερχονται τα χρονια που η τεχνολογια ανθει κ ο Μανος την πιστευει κι αρχιζει τα πειραματα του. Ολα επιτυχη.
Παρενθεση, ειχα κολησει κι εναν τρελο ιο που ειχε σβησει τοτε ολα μου τα αρχεια . Δεν του κακιωσα τοτε πολυ, μαλλον καθολου, γιατι νομιζω κανεις δεν μπορουσε να κακιωσει στον Μανο.
Και ξεκιναει το facebook.
Και επιτελους γνωριζομαστε δια φωτογραφιων. Ξερει ποια ειμαι, εγω ηδη τον γνωριζω πιο καλα... και πιο καλα... και πιο καλα... αυτον και αργοτερα την οικογενεια του, την Αθηνουλα του, τον Αρχελαο, τι τους μαγειρευει. Τον διαβαζω και ακομη με συναρπαζει, πιο πολυ μικρομαμα κι εγω, πλεον γιναμε φιλοι διαδικτυακοι.
Ο καιρος περναει, η ζωη του αρχιζει και γινεται χαοτικη... ακομα πιο φιλοι... ακουω τις ραδιοφωνικες εκπομπες του, με συντροφευουν σε δυσκολη στιγμη της ζωης μου, με βοηθαει χωρις να με εχει συναντησει ποτε, μα ποτε απο κοντα... ειμαστε ομως φιλοι.
Το λεει σε μια συνακροατρια μας... μα η μαρινα ειναι φιλη μου, και το εννουσε... και εγινε ο Μανουλης μου, ο Μανος ολων. Η κατασταση εχει αλλαξει στη προσωπική του ζωη, σιγα σιγα η στεναχωρια και θυμος αρχισαν να τον κυριευουν, τον νιωθω απολυτα. Περναει δυσκολα... κι εγω περνω αλλο τοσο. Περιμενω καθε Παρασκευη και Σαββατο την εκπομπη του να ακουσω ιστοριες που τοσο μοναδικα ελεγε, να ξεκαρδιζεται, να κλαιει, να συμπασχει, να ζει μαζι μας, παντα με ολο του το ειναι, καθε στιγμη, καλη ή κακη, να σιγοτραγουδα, να μας αφιερωνει, να αφιερωνουμε, να αλλαζει διαθεση απο τη μια στιγμη στην αλλη, πολυταλαντος, μοναδικός ακομα κι οταν ηταν κακοδιαθετος.
Πανω απ' ολα αληθινός. O Μανος μας... που μια μερα, αρχες καλοκαιριου, μας γραφει ειμαι χαλια, εχω πυρετο, πολυ αρρωστος... και το απογευμα βλεπουμε τον αρχελαο να μας χαμογελα. Και μετα σιωπη... Μανο, που εισαι, Μανο; Σιωπη... Μετα απο μερες κοινος μας φιλος αναφερει αοριστα και καταλαβαινω, ο Μανος ειναι αρρωστος, χαροπαλευει, αντεξε 20 μερες... Ο Μανος μας εφυγε μια μερα καλοκαιρινη. Μου ειναι αδυνατο να το πιστεψω. Αδυνατον, δεν μπορει να συμβαινει... Δεν μπορει να αφησει τα παιδια του ορφανα...
Αδυνατο. Αλλα συμβαινει. Προσπαθω να μπω στα παπουτςια της οικογενειας του... και της παρεας μας . Δεν μπορω, αρνουμαι. Για πολυ καιρο. Καθε τοσο ψαχνω να σε διαβασω. Δεν εισαι πουθενα. Μονο στις μνημες μας. Εκει που δεν θα φυγεις ποτε.
Καποια στιγμη τα παιδια του θα μεγαλωσουν και θα εχουν παρακαταθηκη ευτυχως ολα αυτα που εχει γραψει, βιντεογραφησει και θα απολαυσουν το μεγαλειο του. Δυστυχως δεν μπορω να τελειωσω αυτο που γραφω, δεν μπορω να βρω τελος. Γιατι μαλλον δεν υπαρχει; Αυτο που μενει ειναι η αγαπη που εχουμε ολοι για σενα και αυτο μας ενωνει με εναν ανεξηγητο τροπο. Ανθρωποι αγνωστοι μεταξυ μας να συνδεομαστε μεσω εσου.
Αυτο ηταν το μαγικο που μπορουσες να κανεις. Να ενωνεις ανθρωπους και να γινομαστε ολοι μια συντροφια. Μια συντροφια που θα γραφει πλεον για σενα και οχι εσυ για μας...