"Ο Μάνος έφυγε. Δεν μένει πια εδώ"
Στην εποχή του διαδικτύου, που οι ντεμέκ φιλίες ανθούν, είχα τη χαρά και την τύχη να έχω έναν αληθινό φίλο και ας ήταν εξ αποστάσεως. Υπάρχουν φίλοι που τρως ψωμί κι αλάτι, τους ζεις κάθε μέρα και τρως προδοσία και ξεφτίλα με την πρώτη ευκαιρία.
Υπάρχουν και οι άλλοι.
Που δεν έχεις άμεση οπτική επαφή, αλλά υπάρχει μια σχέση εντιμότητας. Έτσι είναι αυτά.
Ένωνε τους ανθρώπους ο Μάνος. Είχε αυτή την ικανότητα. Είχε
έναν κρίκο αγάπης ας πούμε.
Ναι λοιπόν. Είχα ΚΑΙ εγώ την τιμή να είμαι φίλη του Μάνου Αντώναρου. Αυτού του εξαίρετου ανθρώπου, του δοτικού, του ειλικρινούς, που αγαπούσε τον φίλο, που δεν χάιδευε αυτιά, που συμβούλευε από καρδιάς. Υπέροχος άνθρωπος και μοναδικός πατέρας.
Που νοιαζόταν. Που ήταν εκεί.
Που επικοινωνούσε επί της ουσίας.
"Βρε συ! Ακούς που σου μιλάω;"
"Ακούω, βρε Μάνο, ακούω".
Που σου έδινε ώθηση όταν έβλεπε ότι καταπιάνεσαι με κάτι
ωραίο, με κάτι που έχει μέλλον, με κάτι ενδιαφέρον για τον έξω
κόσμο.
“Κοιτάτε εδώ τι ωραία προσπάθεια κάνει η φίλη μου. Ρίξτε μια
ματιά. Στηρίξτε την”.
Ο Μάνος ήταν παρών στα δύσκολα και τα εύκολά σου. Και εν
αγνοία του σε έκανε καλύτερο άνθρωπο.
“Μίλα με τον πατέρα σου. Προσπάθησε να επικοινωνήσεις μαζί
του. Κάν' το. Θα με θυμηθείς. Μια μέρα θα το μετανιώσεις. Κάν' το”.
Είχε τέτοια ενσυναίθηση που δύσκολα συναντάς γύρω σου. Είχε
μια τεράστια αγκαλιά για όλους.
Αν δεν είχε χρόνο, αρκούσε μια καρδούλα που ήταν σαν να έλεγε “είμαι εδώ. Σε ακούω”.
Άλλοτε, η κουβέντα μας δεν είχε
τελειωμό.
«Μια μέρα θα συναντηθούμε, κατά προτίμηση στην Τούμπα, που και αυτήν αγάπησες!».
«Με την πρώτη ευκαιρία!»
Η ευκαιρία δεν ήρθε.
“Ο Μάνος έφυγε. Δεν μένει πια εδώ. Το ίδιο θα κάνουμε και εμείς μια μέρα. Να το θυμόμαστε όλοι
αυτό. Και ας προσεγγίζουμε και ας ψάχνουμε την αλήθεια.
Όπως έκανε και εκείνος”.
Αυτό είχα γράψει στο blog μου όταν έμαθα το νέο που δεν ήθελα
ποτέ να ακούσω.
Αυτό λέω και τώρα.
Είμαστε όλοι περαστικοί.
Όμως κάποια “περάσματα” εξακολουθούν να είναι ιδιαίτερα,
ξεχωριστά, λαμπερά.
Αξέχαστα.
Πώς να το κάνουμε; Λίγοι άνθρωποι το καταφέρνουν να
αφήσουν αλησμόνητο το πέρασμά τους.
Νομίζω θα τα ξαναπούμε.
Σε χαιρετώ προς το παρόν, η «Τρελοκαμπέρω».
