Δες το μήνυμά μου...
Μην χάνεσαι ρε βλαμμένο! Μα πόσο μαλάκω παίζει να είσαι; Αγαπάκι μου, ομορφάκι μου, μικρό μου μαλακιδιλίκι!
Τέτοια μου έλεγες, ρε Μάνο! Τέτοια και χειρότερα που σε τσίγκλαγα να ακούσω! Να έρθεις Πειραιά να πιούμε καφέ στο Beluga και μετά να μου πεις «μην πας γραφείο, βρε ηλίθιο! Κάτσε να φάμε!».
Να σου λέω πόσο με εξοργίζεις κι εσύ να βγάζεις φωτογραφίες ακατάπαυστα σαν να μην υπάρχει αύριο, ακόμα και όταν ξύνω αμήχανα το κεφάλι μου! Να πίνουμε τον Βόσπορο και να ξερνάω στην παραλιακή ενώ εσύ κατουριέσαι στα γέλια. ΗΛΙΘΙΟ! Να κάνω οχτάρια στα 12ποντα κι εσύ να το βρίσκεις χαριτωμένο!
Ντροπή και αίσχος!
Να μου λες πόσο πονάς που δεν ζεις μαζί με τα βλαστάρια σου και να σου χαϊδεύω τις πληγές όπως και όσο μπορώ! Είναι παιδιά σου, Μάνο μου! Το δικό σου αίμα κυλάει στις φλέβες τους! Μη στεναχωριέσαι, ξέρουν αυτά το μεγαλείο του μπαμπά τους! Μάθε με κι άλλα, ρε Μάνο… Δείξε μου τον δρόμο... Γιατί με άφησες στη μέση της αναζήτησης;
Πόσα νεύρα σου έχω να ‘ξερες! Εξαλλη με έχεις κάνει! Δεν είδες ποτέ το τελευταίο μου μήνυμα. Με άφησες να ρωτάω τον Σαλάπα και την Ξένια εναγωνίως αν υπάρχει εξέλιξη, αν θα τα καταφέρεις.
Με έκανες να θρηνώ στο ακουστικό μιλώντας με Τάσο και Ξένια, να θρηνώ συνεχώς από τον Ιούλιο, Μάνο. Κι ακόμα δεν έχεις δει το τελευταίο μου μήνυμα.
Η Ζωή έχει ακόμα τη φουσκωτή βαρκούλα με τον Μίκυ. Εχει ακόμα την κούκλα Ελσα «του Κου Μάνου που αγαπάς πολύ, μαμά, και έγινε αστεράκι στον ουρανό». Η Ζωή θα σταματήσει κάποια στιγμή να παίζει με την κούκλα και στη βαρκούλα ήδη δεν χωράει. Ο χώρος σου όμως στην ψυχή μας, στο μυαλό μας και στο σπιτικό μας θα είναι πάντα ευάερος και ευήλιος.
Πρώτο τραπέζι πίστα και θα παίζει Μοσχολιού.
Σε αγαπάω πάντα, το ξέρω ότι είσαι κοντά μου. ΥΓ.: Δεν γαμιόμαστε καλύτερα να ασπρίσουμε; Δες το μήνυμά μου…